Alkış

Anneannem hasta bugünlerde. İyice çocuklaştı hareketleri hastalıkla birlikte. Hep derler yaşlılar gittikçe çocuklaşır diye ama benim bunu ilk idrak etmem dedemin rahatsızlanmasıyla olmuştu. Yeni şeyleri öğrenmede zorluk yaşıyordu aynı bebekler gibi. Bazen aynı şeyi sayısını bilmediğimiz kadar tekrar etmemiz gerekiyordu onun için.


Unuttuğu için kısa dönemde yaşadığı şeyleri sürekli meraklı bir çocuk gibi sorguluyordu. Küçücük bir çocukken anneme nasıl herşeyi sabır ve özenle tek tek öğrettiyse annemin de ona aynı sabrı gösterdiğine şahit olmuştum. Yaşlılarla bebekleri çok benzetirim o yüzden birbirine. Aslında güzel olaydan geldim buralara. Dün sabahtan beri Duru alkış yapmayı öğrendi.
Bizim için küçük ama onun için büyük bir adım oldu. Alkış yaptığında çevredeki insanlara bakıp onlarında alkış yapmasını bekliyor ve kocaman bir gülümseme yayılıyor yüzüne.


Her yeni heyecanında ve öğrendiği şeyde yanında olmak istiyorum(z).
Büyüklerden duyduğumda çok arabesk gelirdi ama şimdi çok hoşuma gidiyor: Gülen yüzün hiç solmasın minnak kızım!