Perişan olduk diyorum ama hastalık tabi ki asıl minik kızımıza eziyet ediyor. Hayatında hiç tanımadığı ağrılarla, acılarla boğuşuyor ufacık bedeniyle. Ben o hastayken 2-3 gün uykusuz kaldık diye şikâyet ediyorum ama kuzum kendini biraz toparladığı anda dünyaya neşe saçmaya devam ediyor.
Ateşli bir gecenin sabahında, doktorunun yolunu tuttuk. Muayenehanenin bekleme salonu dolu. En küçüğü iki yaşlarında 7-8 çocuk ve onların anne babaları… Bizimkine benzeyen yüzler. Gözlerin altlarında halkalar, çocukların ağlamaktan kızarmış gözleri… Normalde gittiğimizde bütün çocuklar bekleme salonunu dolduran oyuncaklarla kendilerinden geçmiş olurlardı ama bu sefer hiçbiri anne-babalarının yanından bile kalkamıyor. Duru sıkılınca kucağıma aldım, ama zaten hasta olan kızıma başka hastalıkların bulaşabilme ihtimalinden korktuğum için odanın en köşesinde cezalıymış gibi beklemeye başladık. Duru kucağımdan bütün salondaki altüst yüzlere bakıyordu teker teker.
Selcan bana sigorta hakkında bir şeyler sorarken birden daha önce hiç duymadığım bir ses çınladı odada. Duru hiç duymadığım bir ses tonuyla sesler çıkarıyordu. ŞARKI SÖYLÜYORDU… O anı tarif etmem mümkün değil. O yumuşacık sesi… Sadece ben değil annesi ve odadaki herkes şok halinde Duru’yu izlemeye başladık. Anlamaz bakışlar birkaç saniye sonra tebessüme, sonrada kahkahaya dönüştü. Bir dakika önce bir odaya doldurulmuş perişan haldeki güruh Duru’nun şarkısıyla mest olmuş, o an için yaşadıkları korkunç geceyi unutmuş gülüyorlardı. Büyük ihtimalle birçoğunun aklına kötü günlerin yakında geçeceği, kendi kuzucuklarının da nasıl olsa yakında böyle şakımaya başlayacağı gelmişti.
