Kendim de yapmışımdır sanırım. Yeni yüzmeyi öğrenip “kolluklarını” atan çocuklar, bu gösterinin anne ve baba tarafından görülüp görülmediğini anlamak için, boyunu geçen yerlerde dönüp dönüp sahile bakarlar. Benim tahminim, onlara ne kadar büyüdüklerini ispatlamak isterler. Ve tabi ki onunla gurur duymalarını…
“Buçuk”u ailelerimizle paylaşmak için bekleyemedik. Biz onun yaşamımıza girdiğini 7 haftalıkken öğrendik. Genel tavsiye 12. Haftaya kadar bu haberi kendimize saklamamızdı. Ama bu nasıl yapılır ki? Bizim çıkıp sokaklara çığlık atmamız, bütün telefon rehberindeki herkesi arayıp haber vermemiz, ailelere bombayı patlatmamız lazım. Nasıl bekleriz 5 hafta?!!
İki afacan çocuk edasıyla birbirimize baktık… Bu haberi ailelere nasıl haber vermeliyiz? Onların kalplerine indirmede kullanacağımız suç aletlerimizin başında tabii ki ultrason resmi olacak. En sonunda karar verdiğimiz yöntemi Selcan’ın kardeşi ve onun kız arkadaşı üzerinde denemeye karar verdik. Onlar için evde kuruduğumuz sofraya oturduktan 2 dakika sonra Selcan “Pardon, bir şey unuttum” diye içeri gitti ve 5. bir servisle geri döndü. Tabağı ve çatal-bıçağı koyduktan sonra “Biri daha mı geliyor” sorusuna yanıt “Evet misafir var ama Ağustos başında bize katılabilecek kendisi” oldu. Ne beklersiniz? Şok, çığlıklar, boynumuza sarılmalar… Ne yazık ki hiç biri. Selcan bir türlü yemeğe gelmeye ikna edemediği kardeşine “önemli bir haberim var” demiş, daha yoldayken aralarında “eğer sofrada alkol yoksa bebek geliyor” diye konuşmuşlar. Demek ki neymiş, sabah kahvaltısında bile olsa sürprizi belli etmemek için Selcan’ın önüne votka-rakı-bira bir şeyler koymak lazımmış.
Haftasonu arkadaşlarımızın nişanı için İzmir’deyiz. Kayınvalidem ve kayınbabamın evinde, sabah kahvaltısı için hazırlandık, ultrason resmi benim gömlek cebimde. Kayınvalidemin yemekleri, sofra düzeni meşhurdur. Sofra inanılmaz görünüyor. Dördümüz oturduktan 1 dakika sonra Selcan kalktı ve boş bir tabak ve çatal-bıçak aldı, sofrada ikimizin arasına koydu. Kayınvalidem “kızım başka tabak alsaydın ya” diyince bu sofrada da bizim planın tutmayacağını anladık. Bir türlü sormuyorlardı tabağın ne için olduğunu. Selcan’ın şaşkınlığı ve heyecanı zirve yapınca ben Buçuk’un ilk resmini çıkardım cebimden. Selcan’ın söylediği “bu tabak birkaç ay sonra gelecek misafir için” sözleri annemin çığlıkları arasında duyulmadı bile. Ama en bombası babamın çığlıklara “ne oldu, bana da söyleyin ne oldu” diye aralıksız aynı soruyu tekrarlamasıydı. “Dede oluyorsun dede!!” haberiyle onu da habere ortak ettik. Bizim haber verme yöntemimizin başarısı 2’de 0. Ama inadımız inat yöntemi değiştirmeyeceğiz.
Benim için en keyifli kısmı, benim bir türlü dinletemediğim uyarıları annesinin Selcan’a haberi aldıktan 5 dakika sonra askeri disiplinle aktarmasıydı. “Yukarılara uzanma”, “aşağıya eğilme”, “bacak bacak üzerine atma”, “ağır kaldırma”, “kendini yorma” telkinleri Selcan’a bir bir işlendi.
Akşam yemeği bizimkilerle yenecek. Selcan’ın anne-babası, benim annem-babam ve ablam-eniştem ile 3.5 yaşındaki yeğenim Sarp’ta olacak. Akşam bu haber Sarpı etkiler mi diye korkumuzdan Selcan’la gidip Toy Story 3’ün Woody, Aliens oyuncaklarını aldık.
Urla’da balıkçıya oturduğumuzda ablamlar biraz gecikeceğiz dediler. Bizi İstanbul’dan deneyimli olduğumuz için Selcan’ı önüne rakısını koyduk. Her kadeh kaldırışında annesinin korku dolu bakışlarının görünce çaktırmadan telefonla “merak etme içmiyorum” mesajı gönderdi. Ama ablamın birazı oldu 1.5 saat. Ben delire yazarken sonunda ablamlar yetişti. Bakalım bizim büyük plan burada tutacak mı? Herkes sofraya oturdu. Ben 10 yıldır tanıdığım garsona gidip annemle babamın tam ortasına bir tane daha servis açmasını istedim. Ama garson sağ olsun “servis” diye onların ortasına tek bir “tabak” koyunca bizimkiler balıkçıda olabilecek en klasik durumla bu tabağa kılçık tabağı muamelesi yaptılar. 3’te 0.
Neyse ki Selcan’ın İstanbul’da bana söylediği bir alternatif daha kalmıştı aklımda. Ama masada o anda annem-kayınvalidem ve ablam Sarp’ın üşütmesinden, babamla kayınpederim iş durumlarından, Woody ve Aliens’da nasıl beraber uçabilirler konusundan bahsederken uğultunun arasına giremiyordum. Bir an sessizlikte bütün “baba” ses tonumla babama “Senin Şubat’ta bir hafta tatilin var mı?” diye sordum. Evet süper bu ses tonu bütün masanın dikkatini çekmiştim ve herkes bizi dinliyordu. “Eğer tatilin varsa 1-2 gün İstanbul’a gelebilir misiniz? Evde 1-2 tadilat daha kaldı, yardımın gerekebilir.” Babamın bakışı “Eğer yalnız olsaydın ‘bıktım ulan sizin tadilatınızdan, evleneli 1 yıl oldu hala ne tadilatı’ derdim ama neyse” der gibiydi ama tabi o masada “Geliriz tabi, ne oldu ne kaldı evde?” diye sordu.
“Şimdi de bir bebek odası hazırlamamız lazım”
