Hikayenin başı biraz sıkıcı. Kışın gelmesiyle okulda bir hastalanıp bir iyileşen çocuklarla birlikte gribin bizim eve de uğraması, ateşli geceler ve yeniden kulak enfeksiyonu. Bu illet bir kez yer yaptı mı zaten ne yazık ki orada kalmıyor ve doktorun tavsiyesiyle bir aydan uzun zamandır okula hiç uğrayamadı Duru.
Geliyoruz keyifli kısmına. Bir aydır eve kapanmış kızımıza "işten yeni geldim, yorgunum kuzum" demek olmaz, mesailerdeki her tür boşluk değerlendirilerek akşam birlikte geçirilecek vakitler için etkinlikler planlamaya koyulduk. Bizde uygulanamasa da plan, program,listeler hazırlandı hemen.
Bazen onun dikkati 2 dakika bile sürse pes etmiyoruz uğraşmaktan. Okulda kaçırdığı derslerin fotoğraflarını takip ediyoruz. Onlarla birlikte şekiller ve renkleri öğrenmeye çalışıyor Duru. Odasının şeklini değiştiriyoruz birkaç günde bir. Bir gün kamp yapıyoruz, başka gün ona özel bir ev.
Bu düzene geçtiğimizden beri ufak bir pişmanlık duymadık desek yalan olur. Keşke daha önce yapsaymışız tüm bunları. Öyle oturan anne baba değildik ama sık sık da 'yorgun' olurduk, 'sen çizgifilm izle ben salata yapayım' derdik mesela. Şimdi salatayı da beraber yapıyoruz, çizgifilmi de birlikte izliyoruz. Daha enerjik hissediyoruz kendimizi ve daha mutlu.
Ama en çok sevdiği kukla tiyatrosu oldu. Emre ve Can karakterleri hayatımıza hızlı bir giriş yaptı. Biz de çok eğleniyoruz, oyun günü ufaktan bir tatlı telaş oluyor evde. "Tanışma"nın devamı gelecek yani...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder