Bebek Hafızası

Duru kızım biz ‘büyüdün, kocaman abla oldun’ desek de hala büyüdüğünde hatırlayamayacağın yaşamının ilk 3 yıllık dönemi içindesin. Buna literatürde bebeklik amnezisi deniyormuş. Ben de bugün öğrendim.

Eğer ki hatırlasaydın, akşamları hayatının ilk sivil direnişi içinde pencere önünde tevcereye kaşıkla vurarak annene eşlik ettiğini hatırlardın. Oradan koşup ışıkları yakıp kapatan babandan nöbeti devraldığını hatırlardın.

31 Mayıs’ta evde farklı bir hareketlilik olduğunu, annenle babanın ilk defa sana banyonu bile yaptırmadan evden çıktığını hatırlardın.

Her akşam seninle çocuk gibi oyunlar oynayan annenin durgunluğunu; bilgisayar ekranına bakan tedirgin, kızgın ama bir yandan da umut dolu bakışlarını hatırlardın. 

1 Haziran’da evimizin yakınındaki parka alışılmışın dışında bomboş sokaklardan geçerek gittiğini; daha sonra babanın elinde toz maskesi gözünde deniz gözlükleriyle uzaylı gibi ama bir o kadar da neşeli, bayram havasında gelişini; annenin yüzündeki rahatlamış ifadeyi hatırlardın.

Çantaların diplerinden çıkan yarım limonları, sirkeli bezleri, beyaz spreyleri, sokakta üzerimizden geçen senin çok sevdiğin bizim pek sevmediğimiz  helikopterleri ve evde tekrarladığımız Çarşı tezahüratlarını hatırlardın.

Sen bunları okurken hala google var mı? Varsa oraya büyük harflerle “DİREN GEZİ PARKI” yaz ve oku güzel kızım. Taksim’i, Gündoğdu’yu, Kızılay’ı, Rize’yi, Hatay’ı, Adana’yı oku. Açılan fotoğraflara bak. Kırmızı elbiseli dimdik genç kadının, karanlığa doğru gitar çalan genç adamın, ok gibi gelen suya kollarını açan kızın fotoğraflarını gör. Sonra gidip o ağaçların altına uzan sen de. Hala oradalar...