Duru’nun Sözcükleri

Yapmayalım etmeyelim desek de bazen başka çocuklarla kıyaslarken buluveriyoruz kendimizi. Ben genellikle “nasılsa yürüyecek 1 ay önce 1 ay geç ne fark eder, emziği bırakmayan çocuk mu var, kucağa alışırsa alışır üzmeye değmez kuzumu” diye işe daha rahat bakan taraf gibi görünsem de hep bu sorunları ilk kafasına takan oluyorum nedense. Konuşma konusunda da gayet rahattım ama 2 hafta önce mahallede yaşıtı arkadaşlarından birinin konuştuğu kelimeleri duyunca Selcan da ben de bir miktar telaşa kapıldık. Anlama konusunda hiç problemimiz yok, anlaması gereken-gerekmeyen her şeyi anlıyor. Ama işte doyumsuz anne babaya yetmiyor...

Genelde ıghh ıghhh’larıyla derdini anlatmaya alışan kuzu “anne-baba-teyze” ile hızla giriş yaptığı kelimeler dünyasında birden frene basmıştı. Hatta daha önce yazdığım gibi annesinin işe girdiği dönemde baba ve teyze de kayboldu ve biz sadece “anne” ile adını 100 farklı tonda söyleyebildiği “Pepee” ile yetinmek zorunda kaldık. “Baba” geri döndü ama “teyze” hala yok.

Yürüme konusunda da tam aynı telaşa kapılmışken Duru vitesi hızlı büyütmüştü. 2 hafta içinde sözcüklerde de benzer bir ivme yakaladı. Tabi ki bizi biraz telaşlandırıp harekete geçmek daha keyifli olsa gerek... Şimdilik –bizim yakalayabildiğimiz- aklıma gelen kelimeler şunlar:

anne/anni

babaaaaa (bu arada şantiyenin önünden geçerken bayılarak izlediği kulevinçler için de hep ‘babanın vinçleri’ dendiği için gördüğümüz tüm kulevinçlerin de ismi baba)

Hayat (anneanne)

Dede

Pa-ta-tes

Onû/bûnû  (hangisini istiyorsun sorusuna cevap olarak)

Parka (hem park, hem parka anlamında-nereye gitmek istiyorsun sorusunun yanıtı)

Tfuu (su)

Kaka (kaşık)

Tâmâm

Kedi

Hovhov (biraz genizden, daha çok uzaktan havlayan bir köpeğin sesi gibi)

Tik-tak

Am-ma (emzik)

Mama (bunu yemek getiren motorlara da söylüyor)

At-ti (birden çok anlamı var: çöp atmak, top atmak, top)